Hoeveel bent u waard?

Hoeveel bent u waard? Deze vraag is de afgelopen tijd weer regelmatig gesteld. Hoeveel mag een medische ingreep kosten? Moet er een maximumbedrag komen voor behandelingen en hoe hoog moet dat bedrag dan zijn? Hier wordt al jaren over gesproken, maar niet eerder gaf een meerderheid van medisch specialisten aan vóór een zogenaamd prijsplafond te zijn.

Je kunt echter onmogelijk een prijskaartje aan een mens hangen, je begeeft je dan op een hellend vlak. Want, zou je dan volledigheidshalve niet moeten meenemen wat iemand de samenleving opbrengt? En hoe meet je dat dan? Ik gruwel van de economische benadering van wat een mens kost of oplevert. Het ontkent dat we een samenleving zijn en dat ook dure medicijnen via solidariteit op te brengen zijn. En let maar op, deze behandelingen zullen wel beschikbaar komen voor wie het zelf kan betalen.

Gesprekken over mogelijke behandelingen moeten daarom plaats blijven vinden tussen arts en patiënt. Waarbij niet de kosten, maar de kans op genezing of verlenging van een zinnig leven centraal moet staan. Daar ga ik als politicus niet over. Daarom verbaast het mij keer op keer als er wordt gezegd dat politici de discussie over de waarde van een mensenleven ‘niet durven voeren’. Ik kies ervoor om mij als volksvertegenwoordiger bescheiden op te stellen in deze discussie.

Waar in Den Haag wél over gesproken moet worden, is hoe we de solidariteit in ons zorgstelsel overeind kunnen houden. Daar heeft de SP recent weer een doorgerekend voorstel voor gedaan. En wat de dure medicijnen betreft, het wordt de hoogste tijd om de macht van de farmaceutische industrie aan te pakken. Ook daar heeft de SP keer op keer voorstellen voor gedaan. De tien grootste farmaciebedrijven maken namelijk jaarlijks tientallen miljarden euro’s winst. Ik kies er voor om daar iets aan te doen, in plaats van tegen mensen te zeggen: Helaas, u bent nu eenmaal te duur.