De rituele dans van het gedoogkabinet

Nu ik al een tijdje niet meer op het Binnenhof zwerf kan ik soms met een meewarige blik naar Den Haag kijken. Al weken horen we niets tot weinig uit het Catshuis, de wanhoop van de journalisten die elke dag weer met een serieus gezicht moeten melden dat zij ook niet weten wat er wordt besproken, is van de gezichten af te lezen. Economen, politicologen en zelfs gedragsdeskundigen moeten de lezer, luisteraar en kijker vertellen wat ze zelf ook niet weten: hoe gaat het met de besprekingen in het Catshuis?

Maar woensdagavond leek het nieuws dan toch te komen. De gesprekken waren een paar uur eerder beëindigd dan normaal! Breaking news. De verschillende duiders begonnen over elkaar heen te vallen over wat er nu verder kon gebeuren. De ochtendkranten vol met analyses over de mogelijke 'break'. En om 10.00 uur gisterochtend stonden alle camera's weer te wachten bij het hek voor het Catshuis. En wat gebeurde er? Weinig tot niets.

Geert Wilders met zijn PVV houdt de VVD van Mark Rutte in een verstikkende omhelzing. Zij lijken op twee auto's die zo hard als zij kunnen op elkaar afrijden, en niemand durft het stuur om te gooien. Beiden zijn bang voor de electorale gevolgen die het zal hebben. Een ongezonde situatie.

De beeldregie van Geert Wilders is weer goed bedacht. Op een foto, die in veel kranten stond afgedrukt, slaat Mark Rutte goedmoedig de arm om hem heen. Het beeld lijkt te zeggen 'Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar heus het is het beste.' En Wilders? Hij wil vooral laten zien hoe moeilijk hij het vindt om mee te gaan met plannen waarvan hij altijd vond dat ze slecht zijn.

Het is een rituele dans, die niet leidt tot een prachtige tango, maar tot een houterige foxtrot. Wilders en Rutte laten elkaar niet los, en het CDA zit zelf in een te diepe crisis om aan dit kabinet een einde te maken. Dit gedoogkabinet is niet goed voor Nederland, hoe langer ze blijven slowen op het Catshuis, hoe dieper dit land de crisis wordt ingetrokken.